Meezingbioscoop enorm succes

‘Verschrikkelijk koud!’, bekent de bevallige maar blauwbekkende gastvrouw, die in een galajurk de buitenbar van het luxueuze Delta-theater bewaakt. Uw verslaggever, bijkans even schaars gekleed, steekt haar in het voorbijsnellen een retorische vraag onder de riem.

Binnen is het behaaglijk warm, en reageert het publiek uitgelaten na eerder op de avond te hebben warm gedraaid tijdens de vertoning van muziekdocumentaire Young@Heart (Phillipe Faucon, 2007). Onder begeleiding van de uitmuntende band Wolff zingen vaste gasten van Film by the Sea popsongs van weleer; zodat zelfs deze journalist bij tijd en wijle moeite heeft zijn kritisch-gedistantieerde voeten in het gareel te houden. Pascal Jakobsen, leadzanger van de Zeeuwse band Bløf, doet een zinderende Al Green, en Marjan Berk brengt met haar hese-meisjesstem de mannelijke bezoekers het hoofd op hol. De vrouwen komen ruimschoots aan hun trekken tijdens het verrassingsoptreden van rockster Joe Cocker.

Naar verluidt is Cocker speciaal voor het karaokefestijn naar Vlissingen afgereisd. Jonge merels in modieuze zomerjurkjes; gepensioneerde bibliothecaressen in wijde linnen broeken; zelfstandige veertigers met zwarte monturen: zonder uitzondering brullen ze mee met hun idool, buiten zinnen gebracht door de patroonheilige van coverbands en andere na-apers.

Een avond gevuld met beroemdheden dus. In het gangpad ziet uw verslaggever radio-dj Giel Beelen hossen, en lalala-koning Chiel Montagne wordt gespot terwijl hij aan een pilsje nipt. Een niet van echt te onderscheiden René Mioch-imitator waagt zich onderwijl aan een dansje, in de schaduw van het podium, zodoende de scheiding tussen nep en werkelijkheid lelijk op scherp zettend.

Na Film by the Sea-directeur Leo Hannewijks afsluitende woorden en Cockers toegift (With a Little Help From My Friends) worden de echte doorzetters vergast op de bronstige discotonen van Boney M; de rest deint de zaal uit, de voormalige Aldi-parkeerplaats op. Stond daar aan het begin van de koude herfstavond enkel nog een eenzaam meisje, nu wordt het voormalige parkeerterrein bezet door tientallen leeg gedanste feestgangers. De kille zeebries lijkt ze niet te deren. En met dezelfde levenslust waarmee zojuist gezongen is, wordt nu ‘gevochten tegen de uitdroging.’ Wie er was, kan het navertellen – maar voor de thuisblijvers: helaas!