Vrijdagnacht, rond 1 uur. Voor de feestbeesten in de foyer loopt het openingsgala van het festival langzaam ten einde, maar voor mij begint de avond net; met de aller-allerlaatste trein uit omgeving Rotterdam ben ik pas net gearriveerd. Bij binnenkomst gonst het rond de bar, die nog maar een uurtje open zal zijn: Joe Cocker is er. De gruisgevooisde Cocker, al sinds de jaren zestig een gevierd zanger, schijnt eerst in zijn hotel te liggen slapen, dan zelfs in de CineCity-bar te zijn, en rond twee uur beklimt hij zelfs het podium van Swof om daar vijf liedjes ten gehore te brengen, waaronder wereldhit Unchain My Heart.
Ik heb dit allemaal uiteraard niet zelf gezien, maar, zoals het een goed journalist betaamt, opgevangen in de wandelgangen. Van feestgangers, van collega-redacteurs die het nu al befaamde optreden bijwoonden en vervolgens te laveloos waren om dit stukje voor u te schrijven, en van een fotograaf die de grote man op beeld schijnt te hebben maar naar huis wil en bovendien betwijfelt of het hem echt is. Aan mij gaat het in ieder geval allemaal nog even voorbij; morgen duik ik er echt in. En als ik onze fotograaf zo ver krijg mag u hier dan zelf beoordelen of het hem nou was of niet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten